arahja

Co tu duzo gadac - geniusz po prostu, bo jak mozna inaczej powiedziec o Kolskim. Kolejny geniusz to Bartosz Opania. Po raz setny udowadniam sama sobie, ze nie mgoe go wtracic do szufladki i tam go pozostawic. On jest w kazdym filmie inny, w kazdym dajecos nowego z siebie.

Daleko od okna to film w ktorym dominuje ciemnosc. To bylo pierwsze wrazenie, ktore mi sie nasunelo kiedy go ogladalam. I wydaje mi sie, ze wrazenie to bylo jak najbardziej prawidlowe. Daleko od okna, z dala od swiatla, czyli tam gdzie jest ciemno.

Żydowka mieszkajaca w szafie, ukrywajaca sie przed Niemcami. Mlode malzenstwo starajace sie o dziecko. Romans i nagle zycie tych trojga ludzi staje do gory nogami. Zydowka jest w ciazy.

Niesamowite ile ten film ma plaszczyzn. Z jednej strony czujesz, ze to uczucie rodzace sie miedzy Janem a Regina jest czyms wyjatkowm, na przekor swiatu tak jak czasem chcialoby sie kochac. Ale z drugiej przeciez on nie tak dawno sie ozenil, byl szczesliwy starali sie o dziecko i to tez bylo piekne. Przeciez niemozliwe, zeby to uczucie sie wypalilo? A moze ciagle starania o dziecko mimo, ze powinny przyblizac - oddalaly ich.  Kolejna rzecz to to jak obie te kobiety musialy cierpiec. Jedna bo byla niechciana, musiala sie ukrywac, pokochala zonatego mezczyzne, urodzila mu dziecko, ktorego nigdy pozniej nie wychowywala. A druga - bo jej ukochany mezczyzna mial dziecko z inna kobieta, bo ona sama nie mogla mu dac tego czego chcial.

Kazda z tych osob ma w sobie cos tragicznego. Tak samo jak Jodła, ktory odgrywa tu dosc wazna role. Polak sluzacy Niemcom, przzekupywany przez malzenstwo aby ich nie wydal, a potem rozstrzelany.

Tragedia grupy ludzi, ktora zaczyna sie od przybycia Reginy - Zydowki, ktora postanawia zyc.

Znakomity film, znakomitego tworcy ze znakomita obsada. Naprawde polecam

uciekam na ogromnych metalowych szczudlach. wszystko dzieje sie jak w filmie. biegne kolo siatki za mna tlumy ludzi. podbiega do mnie jeden facet, lape sie siatki podnosze szczudla zeby sie po nich nie wspial, on przebiega do przodu a ja go z kopa zalatwiam jednym sczudlem.

matrix normalnie

dziwnie sie czuje, nie wiem czy ktos kiedys ma tak jak ja, ale ja tak mam :) Czuje sie tak jakbym sie alienowala, nie tak z zamiaru tlyko samoistnie, po prostu czuje ze sie oddalam, jestem coraz blizej siebie w srodku a coraz dalej od tego co dzieje sie na zewnatrz. jakies takie zamykanie sie. jakby nagle uruchamiala sie dzwigienka w strone power off .

mam 3 tygodnie wolnego. mam czas na wszystko a zwlaszcza na odpoczynek, bo ten jest mi niezmiernie potrzebny, a ja jednak tego czasu nie wykorzystuje. rano wstaje i sie ucze, albo robie cos pozytecznego, bo mam wrazenie ze jak nie zrobie nic co pozniej zaprocentuje to zmarnuje czas. dzisiaj pierwszy raz odespalam wszystkie nieprzespane noce, godziny nauki itd. wiem, ze bylo mi to potrzebne ale cos w glowie siedzi, ze zmarnowalam zbyt duzo czasu. to mozna troszke porownac do anoreksji. nie jesz bo nie chcesz mimo ze wiesz ze jedzenie Ci potrzebne. w koncu zjadasz cos, ale masz wyrzuty sumienia. Tylko jak nazwiemy moja chorobe w takim wypadku?

wiem jak beda wygladaly ostatnie dni przed powrotem na uczelnie, bardzo dobrze to wiem. bede jeszcze bardziej zamknieta i zdolowana niz jestem teraz. ale wroce z usmiechem na twarzy, bo przeciez latwo przypiac cos czego tak naprawde nie ma. przywitam sie ze wszystkimi, posmieje sie troche z roznych opowiastek, wkrece sie spowrotem w zycie, bedzie pewnie jakas impreza, gdzies wyjde, moze jakies kino, jakis teatr. bedzie normalnie tak jak bylo jeszcze kilka dni temu. ale kiedy wroce do domu to odepne ten sztuczny usmiech, poloze sie w lozku i bede rozmyslac co ja wlasciwie robie ze swoim zyciem. co ono robi ze mna.

ostatnio myslalam o tym jak bardzo rozne grupy ludzi roznia sie miedzy soba. ta grupa ktora byla dwa lata temu byla dla mnei idealna. ludzie z identycznym poczuciem humoru jak ja, ludzie ktorzy mnie rozumieli, z ktorymi naprawde sie zzylam, przy ktorych wyksztaltowal sie moj charakter.

teraz grupa jest inna, akzdy jest inny, ma do zaoferowania co innego, a ja sie nie czuje czasem z nimi tak dobrze. czasem mam wrazenie, ze odstaje, i ze oni tez tak mysla. ja wiem ze to moje chore mysli, moja chora glowa produkuje obrazy ktorych nie moge wyplenic mimo, ze czasem bym chciala. to jest tak jakby moja glowa byla osobnym organizmem ktory zyje wlasnym zyciem, a cialo tylko sie do niego dopasowuje.

moja glowa daje mi znaki, ze musze isc zrobic sobie cos do picia, bo w koncu zmarnieje

Cisza

Jak bardzo jeden dzien z zycia malego chlopca moze zawazyc o jego przyszlosci? Zwykly Lany Poniedzialek. Chlopcy biegaja z baniakami z woda za soba - normalna dziecieca zabawa. Ale kto by pomyslal ze taka zwykla zabawa moze prowadzic do tragedii. Na moscie chlopcu wypada z rak baniak uderzajac w nadjezdzajacy samochod. Dwoje ludzi ginie na miejscu. Tylko ich coreczka wychodzi z tego calo.

Zycie Szymona od tej pory jest "byciem na odleglosc" przy dziewczynce. Jest przy niej przez tyle lat, a ona nic o tym nie wie. W koncu ich drogi sie krzyzuja. Ona poczatkowo przerazona ogromem wiedzy Szymona na temat jej osoby, probuje sie od niego uwolnic. Ale przeznaczenie jest przeznaczeniem. Tych dwoje ludzi mialo sie spotkac i nic nie moglo im w tym przeszkodzic.

I on i ona maja swoje zycie zawodowe. Ona - wymagajaca szefowa w firmie kosmetycznej, on - maszynista. Tak dwa rozne swiaty, dwa rozne charaktery, dwoje roznych ludzi, a uczucie ktore sie miedzy nimi naradza tylko jedno i tak piekne.

Szymon pewnego dnia powoduje wypadek. Jego pociag wykoleja sie na moscie. Mezczyzna ucieka z miejsca wypadku. Po trzech dnia zglasza sie na policje. Trafia do wiezienia. Wtedy okazuje sie, ze zostanie ojcem.

Zastanawiam sie w czym tkwi piekno tego filmu. Historia interesujaca, ale czasem troszke naciagana, typowo filmowa, taka ktora w zyciu nie mialaby miejsca. Mezczyzna ktory cale zycie kocha jedna kobiete, jest przy niej zawsze mimo, ze na odleglosc, zbiera jej reczy, zdjecia, zna wszystkie szczegoly jej zycia - bardzo malo prawdopodobne, ze w prawdziwym zyciu znalazlby sie ktos taki. Ale co w tym filmie urzeka? Moze niesmialosc Szymona, kiedy chce powiedziec cos Mimi siedzac przy stoliku, ale nie jest w stanie tego zrobic. Moze moemnt, kiedy ta pewna siebie, twarda kobieta mowi mu, ze jest w ciazy poprzedzajac ta informacje faktami o zaplaconych rachunkach i o padajacym sniegu. Moze wlasnie te zwykle ludzkie uczucia tak bardzo widoczne w tym filmie. I mimo, ze to nie jest opowiastka o pieknej, latwej milosci, to jednak po obejrzeniu czlowiek jest napchany pozytywnym uczuciem i z nadzieja patrzy w przyszlosc, ze moze mnie tez sie cos takiego przytrafi.

Bardzo dobrze zagrana rola Szymona przez Bartosza Opanie jednego z mocih ulubionych polskich aktorow tez zasluguje na pochwale. Jak zwykle Bartek pokazal, ze nie jest jednym z tych aktorow ktorych sie szufladkuje.

Jezli ktos z was nie ogladal jeszcze tego filmu to naprawde polecam. Warto go miec w swojej domowej filmotece.

6 grudnia 1945r - rodzi sie Rafał Wojaczek -

jeden z tzw. "poetow przekletych"

Jego twórczość cechuje się niezwykłym kunsztem poetyckim,

Wojaczek to poeta niezmiernie sprawny i biegły w kwestiach formalnych.

Główne tematy jego poezji to śmierć, miłość, fascynacja kobiecością,

 cielesnością (zazwyczaj ujętą w estetyce turpistycznej).

Język jego poezji jest bardzo naturalistyczny i brutalny,

wypełniony somatyzmami i wulgaryzmami. Z drugiej strony pod tak dosadną

 warstwą językową znajduje się częstokroć głęboki liryzm, zachwycające

 metafory.